Nie da się? No to patrz!

Miałam w szkole podstawowej nauczycielkę języka polskiego, według której wszystko generalnie było ze mną nie tak. Nie odpowiednio ubrana, nie ten ton głosu, bez umiejętności pisania, czytająca niewłaściwe lektury, bez szans na dostanie się do popularnego wówczas liceum, gdzie jak się potem okazało- dostałam się bez problemu... no wszystko źle po prostu. Próbowała nawet w swoim czasie, na szczęście nieskutecznie, do koncepcji związanej ze mną ogólnej beznadziei przekonać moich Rodziców. Ci jednak na szczęście zawsze murem stali po mojej stronie.

Tym łatwiej było mi, wraz z wyczekanym końcem edukacji w szkole podstawowej puścić tę historię w niepamięć na dobrych kilka lat.

Do czasu. Dawną nauczycielkę ponownie spotkałam na sali sądowej. Wydział spraw karnych. Ona na ławie oskarżonych. Ja praktykant, w roli słuchacza prowadzonych przez Sędziego- opiekuna praktyki- spraw.  Czy miałam satysfakcję? Nie, choć uczciwie muszę przyznać, że wówczas, w swojej młodzieńczej głupocie przez chwilę wydawało mi się, że będę ją miała. Wchodząc na salę sądową wiedziałam jaka sprawa jest na wokandzie…

To była dla mnie duża lekcja. Pod wieloma względami. Nie czas i miejsce na szczegóły i wnioski. No może jeden wniosek, który wydaje mi się dość istotny i jest powodem, dla którego w ogóle opisuję tu ową historię:                              zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie chciał podważyć Twoje poczucie wartości, zdolności czy predyspozycje lub szanse na osiągnięcie założonych celów. Kogoś, kto będzie chciał się poczuć lepszy umniejszając Twoją wartość.

Tylko czasami, tak jak było w moim wypadku, dane jest nam zrozumieć co kryje się za takim nękaniem. Zupełnie niechcący stajemy się ofiarą frustracji, kompleksów, czy braku poczucia wartości innej osoby. Czasami to na nas odreagowują dramaty jakich są ofiarą, sprawcą lub aktywnym uczestnikiem.  To mogłam być ja, to mógł być ktokolwiek inny.

Starając się znaleźć jakieś plusy w tej sytuacji, mogę dziś powiedzieć: przynajmniej była czytelna. Mniejsza o pobudki. Wiadomo było, że intencje wobec mnie nie są pozytywne i należało się po prostu uzbroić w cierpliwość, lub mówiąc wprost: olać.

Gorzej, jeśli kogoś, kto totalnie nie wierzy w Twoje możliwości, lub podcina Ci skrzydła kiedy myślisz o realizacji swoich planów i marzeń masz tuż obok siebie, wśród najbliższych. Czasem z troski, własnych lęków, kompleksów, braku wiary w swoje lub Twoje możliwości, a może czasem po prostu z zazdrości spokojnie podpowiada: „daj sobie z tym spokój”, „po co Ci to”, „chcę żebyś uniknął rozczarowań”, „to niemożliwe”, „to nie dla ciebie”, „nie dasz rady”. Bez złości. Siła spokoju i perswazji. Kropla, która drąży skałę. Toksyczna sytuacja, którą, aby być w stanie się na nią uodpornić- trzeba najpierw umieć zdiagnozować. Delikatna materia, trudne zadanie. Na szczęście nie niemożliwe.

Wyobraź sobie, że jesteś niewidomy i dzielisz się z najbliższymi marzeniem o prowadzeniu motocykla. Wiatr we włosach, te sprawy. Jak myślisz, jaka byłaby reakcja? Co byś usłyszał? A potem obejrzyj jedną z moich ulubionych reklam ever.

https://youtu.be/NjYo0CBSG9c

Życie jest absolutnie za krótkie aby dać sobie wmówić, że Twoje marzenia nie warte są prób ich realizacji! Im więcej pozytywnie wspierających Cię ludzi dookoła, tym większą masz siłę by stawić czoła wyzwaniom. Otaczaj się takimi ludźmi i w miarę możliwości unikaj tych toksycznych.

Nie pozwól na to, aby ktokolwiek był w stanie podważyć Twoje poczucie własnej wartości. Jego pobudki na koniec dnia są całkowicie nieistotne. To Ty jesteś ważny.
Jest ktoś obok Ciebie, kto mówi: „nie rób tego, na pewno ci się nie uda”?
 Uśmiechnij się i odpowiedz: -Nie da się? No to patrz!